روزی می‌آیم و همه جا جار می‌زنم
کی زخم ناسروده تو را زار می‌زنم
روزی که دور نیست در این کوچه‌های سرد
نام تو را به سینه دیوار می‌زنم
از پشت خط سرخ همه چارراه‌ها
پیچک به سمت سبز سپیدار می‌زنم
آن روز توی رگ‌رگ این مرده مردها
چون نبض سرخ عشق به تکرار می‌زنم
آن وقت در کنار همین سیم‌های برق
خود را به سیم آخر انکار می‌زنم
وی شعر ناسروده به جرم نزیستن
با حلقه سکوت تو را دار می‌زنم
دیدم به خواب شعله به خرمن گرفته‌اند
دیدم تو را، همیشگی، از من گرفته‌اند
دیدم که از میان غزل‌های پیش از این
یک یک نگاه‌های تو دامن گرفته‌اند
دیدم که باز قلب تو و شعرهای من
سختی ز سنگ و صخره و آهن گرفته‌اند
دیدم که شیشه‌ها به خیال هجوم شب
چون من به خویش رنگ شکستن گرفته‌اند
...
محصول عشق خرمنی از اشتیاق بود
دیدم درغ شعله به خرمن گرفته‌اند...